Be-Love maakt troostvolle herinneringsstukken en doneert in november 10% van elke bestelling

Toen mijn vader ziek werd, hadden wij nog niet door wat er echt aan de hand was. Hij vermoedde het zelf al, maar liet ons zijn pijn nooit zien. In juni 2015 kregen we te horen dat hij de spierziekte ALS had. Het nieuws sloeg in als een bom: ineens was alles onzeker en kwamen er vragen in mijn hoofd waar ik nooit eerder over had nagedacht.

Mijn vader bleef hoop houden. Hij wilde beter worden en reisde voor 6 weken naar China voor behandelingen, maar ook dat had geen effect. Ondanks dat hij steeds moeilijker kon lopen, maakten we samen mooie herinneringen. Voor mij, toen vijftien jaar oud, werd de tijd met hem kostbaarder dan ooit.

In de zomer van 2016 deden mijn broers mee aan de A Local Swim in het Westland. Papa zat daar langs de kant, samen met ons, om hen aan te moedigen. Het was een mooie, maar ook confronterende dag. Het liet ons allemaal voelen hoe onvoorspelbaar en oneerlijk deze ziekte is.

Langzaam werd hij steeds afhankelijker. Hulpmiddelen zoals een traplift en scootmobiel werden noodzakelijk. Ook de thuiszorg kwam elke ochtend om hem te verzorgen. Voor hem, een zelfstandige man die altijd alles zelf deed, was dat moeilijk te accepteren. Het was pijnlijk om te zien hoe hij stukje bij beetje de regie over zijn lichaam en leven verloor.

Door de steun van ALS Westland konden we met het gezin een onvergetelijke avond meemaken in de skybox van Feyenoord. Hij was al zo zwak, maar het was belangrijk om dat moment samen te beleven en te koesteren. De laatste maanden van zijn leven waren intens. Papa had veel pijn en gaf aan dat hij niet meer verder wilde. In de weken voor zijn euthanasie praatten we veel en maakten we nog herinneringen.

De dag van zijn overlijden vergeet ik nooit. We namen afscheid, en ik lag nog bij hem op bed om hem vast te houden. Toen de dokter hem het middel gaf, voelde ik vooral angst en verdriet. Wat gebeurt er als je overleden bent? Kan hij ons nog zien? Toch wist ik: het was goed zo. Hij had gestreden, gehoopt, en alles gegeven.

Ik ben ongelooflijk trots op mijn vader. Hij liet zien wat kracht en doorzettingsvermogen betekenen, ook al werd hij uiteindelijk door ALS ingehaald.

Toen mijn vader overleed was ik zestien jaar. Ik werd overspoeld door rouw en verdriet, maar wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Het gemis voelde zo groot dat ik geen plek kon vinden voor mijn emoties. Ik besloot onbewust om mijn verdriet weg te stoppen en gewoon door te gaan. Anderhalve maand later begon ik aan mijn nieuwe opleiding en stapte ik weer in het leven van een puber dat “gewoon” verderging. Aan de buitenkant leek dat goed te gaan, maar van binnen stapelde alles zich langzaam op.

Vier jaar later stortte ik volledig in. Ik belandde in een burn-out en depressie, en alle emoties die ik jarenlang had onderdrukt kwamen in alle hevigheid naar boven. Ik moest stoppen met school en heb een paar maanden rust genomen. In die periode voelde ik hoe leeg en verloren ik was, maar ook dat ik iets nodig had om mezelf weer terug te vinden. Na drie maanden niets doen besloot ik iets te gaan doen met mijn creativiteit. Ik kocht de goedkoopste borduurmachine die ik kon vinden en begon te oefenen.

Wat begon als een manier om afleiding en rust te vinden, groeide langzaam uit tot een passie. Ik leerde mezelf het borduren volledig aan. Na een jaar kon ik mijn creativiteit vormgeven in iets dat diep verbonden was met mijn eigen verhaal: het borduren van herinneringen. Zo ontstond Be-love, ik maakte lijntekeningen uit foto’s en werkte met handschriften van dierbaren.

Na drie jaar ontstond er in mij een verlangen om dit verder uit te breiden. Op 11 april, de geboortedag van mijn vader, lanceerde ik in 2025 de Loved Ones Collectie: stukjes van kledingstukken van overleden dierbaren, verwerkt tot KnuffelTruien. Voor mij was het een manier om het gemis van mijn vader om te zetten in iets dat warmte en troost geeft. Want ik weet hoe fijn het kan zijn om iemand die je mist toch nog even dichtbij te voelen, letterlijk om je heen te dragen.

De collectie groeide al snel verder. Daarna kwamen de TroostTuttels, kleine zachte knuffeltjes gemaakt van kledingstukken van dierbaren, die zowel kinderen als volwassenen houvast bieden. Onlangs kwam daar de Zacht Steuntje Box bij, een pakket om iemand een hart onder de riem te steken en te steunen in een moeilijke tijd van rouw en verlies.

De reacties die ik ontvang raken me keer op keer. Kaartjes, tranen, woorden van dankbaarheid. Het laat me voelen dat ik iets waardevols mag doen voor anderen. Wat begon vanuit mijn eigen gemis, is uitgegroeid tot een manier om mensen troost en steun te geven.

Voor mij is dit nooit zomaar een onderneming geweest. Het is ontstaan uit het gemis van mijn vader, uit een leegte die ik lange tijd niet wist te vullen. Alles wat ik maak, komt voort uit dat diepe verlangen om hem nog even dichtbij te voelen, om hem niet helemaal kwijt te zijn.

Ik hoop dat wat ik maak een tastbare houvast kan zijn in momenten van verdriet. Iets dat je even omarmt, je het gevoel geeft dat het gemis iets lichter wordt en dat de liefde van degene die je mist nog altijd dichtbij is. Het je troost geeft en je laat voelen dat je er niet alleen voor staat.

In het koude november, wil ik iets warms terugdoen. Voor alle liefde die wij kregen van ALS Westland, wil ik nu iets teruggeven. Daarom doneer ik 10% van elke Loved Ones-bestelling aan ALS Westland.Zo blijft de warmte van mijn vader voortleven, niet alleen in wat ik maak, maar ook in de steun aan anderen die met ALS te maken krijgen.

Website en Instagram:

www.be-love.nl

Instagram: @belove.nl