Spetter pieter spater

Lekker in het water. Vanavond was het zover. Ik heb mijn zwembroek (lees basketballbroekje, want ik heb geen zwembroek) uit de kast getrokken en het zwembrilletje van m'n broertje gepikt en ben op m'n broertje zijn fiets richting het lokale zwembad getrokken.

Het idee was om aan mijn techniek te werken voordat ik het open water uitprobeer. Omdat ik altijd denk dat ik het zelf wel kan uitvogelen heb ik wat tips op het internet gezocht. De borstcrawl schijnt energietechnisch het efficiëntst te zijn. Een paar youtube videos verder ben ik expert op het gebied van techniek.

Met goede moed en het idee dat ik zeer rustig aan aan de verschillende technieken ga werken, sta ik aan de kant. En weer terug naar de lockers. Ik ben dat rare brilletje vergeten. Eenmaal het water in begon ik aan wat ik nu ter zelfverdediging maar 'warming up' noem. Om alle bewegingen te combineren en ook nog adem te halen blijkt een hele opgave met mijn logge lichaam.Ik voel met net Dory, je weet wel, die we moeten vinden. Ik heb het gevoel dat ik constant vergeet hoe ik moet zwemmen,

Na 26 baantjes stap ik uit het zwembad, richting de statige toezichthoudster. "Mevrouw, ik probeer mezelf de borstcrawl aan te leren, heeft u tips?" Ik gooi er wat op het internet vergaarde kennis uit zodat ik niet helemaal als een koekwaus overkom. Ze neemt me mee naar een donker hok en geeft me twee schuimrubberen apparaten. Hiermee kan ik oefenen om de verschillende technieken apart te oefenen, armen, benen. Ik stel dat ik dat eerst zonder ga proberen, want ik ben best zeker van mezelf, maar om nu met wat als vlinderbandjes voelt te gaan zwemmen met alle andere zwemmers (de meeste die ook voor ALS aan het oefenen zijn) gaat me wat ver.

De vriendelijke mevrouw zegt me dat ze wel even naar mijn techniek gaat kijken. Die blijkt nog niet eens zo slecht te zijn. Alleen het ritme van mijn ademhaling is ronduit slecht, en later blijkt dat mijn beentechniek wat zwabbert. Iets wat ik zelf allemaal wel al aanvoelde. Toch zijn de tips zeer welkom. Naast mijn eigen gebreken blijkt het brilletje zo lek als een incontinente bejaarde, dat wordt een nieuwe bestellen.

Na de hele avond tips te krijgen, gaat het steeds beter. ik heb mijn ademhaling onder controle en aan het eind van het zwemuur krijg ik zelfs mijn benen meer onder controle. (Al heeft mijn killing beentraining van vanmiddag wel zo zijn consequenties gehad in de vorm van kramp.) Ook krijg ik de 's-beweging' van mijn armen door. In een uurtje heb ik mezelf toch wel een zeer middelmatige borstcrawl aan weten te leren. Op naar open water.

Daar kijk ik nog wel een beetje tegenop. De kant was namelijk als een vriend waar je de smerigste grappen kunt vertellen, maar ook de diepgaande en veelbetekenende gesprekken mee kunt voeren. Ik kwam er graag. Om aan te hangen om even bij te komen en het brilletje leeg te laten lopen. Die laatste was juist weer als een buurman die je bal niet terug wilt geven als die per ongeluk over de schutting gaat. Niet echt meewerkend.

Met nog 2 baantjes te gaan moet ik het zwembad uit. De 2 km niet gehaald. De tegenvallende tijd heeft ook wel te maken met het stoppen om tips aan te horen, maar ik verwacht geen betere prestatie in het open water.

Oh, en dames. ik ken nu het leed wat zwembad haar heet. Ik voel jullie.

Zo, jullie 3 zijn weer op de hoogte. Morgen verder!